قبل از تنظیم قرارداد و هنگام مذاکره، معمولا مواردی از مفاد و موضوعات مربوط به قرارداد بصورت شفاهی بین طرفین پذیرفته و قبول میشه و طرفین نسبت به کتبی کردن برخی توافقات خود در زمان مذاکره، اقدام نمیکنن. اما این یکی از اشتباهات رایج در قراردادنویسی هست که بایستی به اون دقت کنیم. مثلا فرض کنین در مذاکرات جهت فروش یک آپارتمان، طرفین درخصوص پارکینگ به صورت شفاهی توافق کنن و این مورد رو کتبی نکنن یا مثلا بعد از تعیین مبلغ قرارداد، نحوه پرداخت مبلغ رو به صورت شفاهی و در مذاکرات تعیین کنن یا مثلا در حین انجام قرارداد، موضوع جدیدی رو شفاها به اون قراردشون اضافه کنن. موارد توافق شده در حین مذاکرات رو حتما کتبی کنین و به مذاکرات شفاهی بسنده نکنین چراکه اگر بعدا درخصوص این موارد اختلافی به وجود بیاد، اثبات ماجرا سخت میشه و ممکنه تبعات و آثار منفی داشته باشه. به همین دلیله که باید بگیم: حق نوشتنیه ، نه گرفتنی. یادتون هم باشه: کمرنگ ترین جوهرها از قوی ترین حافظه ها ماندگارترند!
